سیدحمیدمیرحسینی/ پژوهشگر و مستندساز
می گویند کشور بدون مستند مثل خانواده بدون آلبوم عکس است که گذشته ای را برای خود ندارد و آرشیوها حافظه تاریخی ملت ها هستند. و به قولی اگر نباشند آن کشور هیچ تاریخی ندارد. و این وظیفه دولت هاست که با تأسیس مراکز مختلف این اسناد و تصاویر را برای هویت بخشی تاریخی سرزمینشان حفظ و نگهداری کنند.ولی متاسفانه در ایران مراکزی که باید جدی وارد این عرصه شوند به دلیل سیستم بورکراسی، بسیار ضعیف عمل می کنند. و اسناد مهم و تاریخی هر روز مخدوش تر می شوند. بنابراین خیلی از اتفاقات مهمی که باید در تاریخ معاصر ثبت و ضبط شوند. و در آرشیو بمانند. و به عنوان مرجع برای تاریخ ماندگار بمانند به راحتی از میان می روند. از زمانی که ساخت مستندهای تاریخی را شروع کردم. به خاطره همین مشکل بزرگ خودم مجبور شدم یک آرشیو شخصی را تأسیس کنم و مجموعه‌ای از اسناد ، عکس ها و فیلم های تاریخی را گرد هم در آورم تا جایی که بتوانم به دوستان همکار و و پژوهشگر در پیش برد اهدافشان کمک کنم. ولی این همه ماجرا نبود. برای تولید محتوا هزینه زیادی می خواست که من قادر به تأمین همه آن نبودم. تا جایی که افسوس می خوردم برای نابودی این میراث معنوی و تاریخی که در جلوی چشمانمان در حال نابودی است. آن زمان که یکی از مفاخر سرزمین مان فوت می کرد و هیچ مصاحبه تصویری یا مکتوبی از آنها وجود نداشت در کمتر موردی را به شخصه دیده ام که بخش خصوصی پا به این میدان گذاشته باشد. تا زمانی که با مهندس محسن جلال پور یکی از مفاخر معاصر ایران به واسطه ساخت مستند متولد خرداد با زندگی پرفراز و نشیب و چند بعدی ایشان، آشنا شدم. و سفرهای زیادی برای ساخت این مستند در چند سال گذشته برای رسیدن به هدف انجام دادم. و به درک عجیبی از فعالیت های فرهنگی و هنری جناب مهندس با مصاحبه و آشنایی با افراد مختلف در نقاط مختلف ایران رسیدم. شاید کمتر کسی بداند که مهندس جلال پور به غیر از اینکه یک تاجر موفق و شناخته شده در عرصه های مختلف در ایران و خارج از ایران هستند. سالهاست که در حوزه حمایت و پاسداری از این میراث تاریخی و معنوی بسیار وقت گذاشته اند. و به عنوان یک حامی دلسوز و میراث دار این ارزش ها بسیار هزینه و حمایت کرده اند. ایشان با تشکیل گروه های مختلف مستندسازی ساعت ها با افراد مختلف سرشناس به صورت تصویری مصاحبه کرده اند. که بسیاری از آنها امروز به رحمت خدا رفته اند. و تجربیات ارزنده آنها در رشته کاری خود به عنوان یک میراث تاریخی با هویت فرهنگی باقی مانده است. و به غیر از آن به حمایت از فیلمسازان مستقل که توانسته اند.
در معرفی مکان ها و جاذبه های تاریخی اثری را تولید کنند. پرداخته اند. که به شخصه شاهد آن بوده ام. که لیست بلندی دارد که در زمان مناسب درباره آن خواهم نوشت. و به غیر از آن نشر چندین جلد کتاب مرجع و حمایت از نویسندگان و پژوهشگران در حوزه تاریخ و فرهنگ پرداخته اند. و اسناد و عکس هایی را نشر داده اند. که بسیار بکر و ناب هستند. که این مجموعه بخش مهمی از تاریخ، فرهنگ ،تجارت و هنر ایران زمین را در بر می گیرد. و در کنار همه مطالبی که گفته شد.حامی بسیاری از همایش های فرهنگی و هنری بوده اند که به صورت مستقیم و غیر مستقیم به آن پرداخته اند. و از آن حمایت کرده اند. و خودشان به شخصه با دانش و حافظه عجیبی که دارند.در همه موضوعات متفاوت و مهم در حال نگارش مطلب در نشریات و سایت های مختلف هستند. و صفحه شخصی شان در فضای مجازی مرجع خوبی برای پژوهشگران و محققین کشور است. و همه اینها را در سکوت خبری و بدون هیاهوی خاصی به پیش می برند.آنچه که من در رفتارشان دیده ام قلب بزرگی است که برای وطن می تپد. هر بار که فرصتی پیش آمده که خدمتشان برسم و گفتگویی با هم داشته باشیم از دانش بسیار بالا و ژرفشان بسیار لذت برده ام. و هوشمندی بی نظیرشان زبان زد عام و خاص است. در ارئه نکات مهمی که باید زمان بسیار برد تا به آن برسیم. در همه حوزه ها پژوهش می کنند و صاحب نظر هستند. این را می شود در جلسات روزانه مهندس جلال پور یافت که اقشار مختلف با ایشان جلسه می گذارند و از دانش و تجربه وسیعشان مشورت می گیرند. همیشه حسرت این را می خورم کاش همه آنهایی که در حوزه اقتصاد انسانهای موفقی هستند. مثل جناب مهندس به مسئولیت های اجتماعی و تاثیر گذارشان پی ببردند. تا اسمشان و رسم نیکویشان به پاسداشت این همه تلاش معنوی و تاثیر گذار برای نسل آینده ایران زمین ماندگار بماند. تا جایی مهندس حسین مرعشی که در حوزه اقتصاد در تاریخ معاصر ایران فعالیت زیاده داشته اند، درباره ایشان در بخشی از فیلم مستند متولد خرداد می گویند: آینده هم با جناب جلال پور ها رقم می خوره یعنی ما باید تعداد این افراد را تکثیر کنیم.
